تنم بر خاک و دل بر دار

سرم سرگشته و بیزار

نگاهم تا فراسوی زمان اما

دو پایم بر زمینی بی رمق خشکیده است انگار

میان کوچه ها،اینجا

مرا بی وقفه می پاید

خدایی از پس دیوار

مبادا قطره ای دریا بنوشم .
هزاران چشم نابینا

تو را هر لحظه میبوید

مبادا شوق شیطانی

تنت را لاله گون سازد
.

چراغانی پر از خاموش

و دستانت گره خورده

به زنجیر قلندرپوش دل اشرار .

رها کن این کفن ها را

رها شو یار ازین بیهوده دامان ترحم وار

کمند نغمه هایت را

بزن بر کوری چشمان این اهریمن بیمار

بزن رنگی دگر بر بوم این لعنت

که قبرستان نه جای زندگان باشد

بزن مشتی نفس بر روی این تکرار

رها کن این کفن ها را رها کن یار

ازاینجا سخت بیزارم 
و دلگیر از صداهای نحیف قلب بیمارم 
که بامن کینه میجوید 
و میگوید 
مبادا گام بردارم 
ازین بیهوده بازار پر از هیچ همیشه لخت و بی ریشه 
مبادا گام بردارم 
دگر نایی نمانده در تن دیوان اشعارم 
و بغضم را چگونه خط خطی سازم 
که دیگر جای پاکی نیست 
بر این دیرینه دمسازم 

شب است و نور خورشیدم 
نمیتابد درون کلبه ی تاریک تنهایی 
تو گویی آسمان دیگر 
مرا خاکی نمیداند 
که باشم لایق تنویر 
از اینجا سخت بیزارم 
ولی قلبم 
و دستانم 
و اشعارم 
در این بیهوده بازار پر از هیچ همیشه لخت و بی ریشه 
بر این خاک عزیز اما همیشه تار 
بر این مرد و زن ناساز و ناهموار 
در اینجا ریشه ای دارند 
بر این ریشه 
من از دریا گذر خواهم 
و قامت از فراز سرو 
بر اوج آسمان سایم 

من از خاکم

خداوندا

نمی‌خواهم من این مخلوق انسان

این هیولایی که نامش را خدا دادند

من این مخلوق دست بندگانت را نمی‌خواهم

خدایا

این خدای قتل و غارت را نمی‌خواهم

خدایی را که در عصر حجر مانده‌ست

کسی را که برای سیب

مرا از خانه‌اش رانده‌ست

خدایی را که سگ‌هایش بشر را می‌درند و بر لبش خنده‌ست

خدای سنگسار و مرگ و اشکاور نمی خواهم

خدای صاحبان تخت و درویشان بی‌باور نمی خواهم

نمی‌خواهم خدایی را که لم داده‌ست بر تختش

خدایی که گه و بیگاه

بیاندازد مرا در کوهی از آتش

خدایی را که در گاهش به روی آدمی بسته ست

خداوندی که از فرمان نبردن‌های من خسته ست

خدایی که نمی‌فهمد غم نان را

نمی‌بیند تن مظلوم بی‌جان را

نمی‌خواهم بیاموزم زبانش را

نه‌ می‌خواهم خودش را

... نه جهانش را

نه حوری و بهشتش را

نه عرش و آسمانش را

خداوندا

نه آن دلداده‌ی خاکم

نه آن تن داده بر افلاک

نه آن اهریمنی دجال

نه آن قدیس خوب و پاک

و تا روزی که در جانم نوای عشق می‌پیچد

ندارم از خدای این چنینی باک

و این جا آخر دنیاست

در این خانه، شعار مرگ بر مفت است اما

کتاب و شعر و اندیشه گران است

لباس زهد و تقوا مفت، قلم ارزان

...

حقیقت را ولی گفتن گران است

جوانی را به خاک و خون کشیدن مفت،

و مردن توی بالا شهر قبرستان گران است

ببین اینجا تن انسان بهای لقمه ای نان است

و آن یک لقمه‌ی نان هم گران است

ولی حیوان شدن مفتی

طناب بردگی مفت و لب خندان گران است

خریّت مفت و ارزان لیک،

زمین و آسمان اینجا گران است

عزا و مرثیه مفت و، برادر بودن و خواهر دریدن مفت

سکوت و سر به زیری و ندیدن مفت

بهای گل بریدن مفت

ولی یک گل به دست عاشقان دادن گران است

و حتی جرعه ای شادی، بهایش دادن جان است

ولی ارشاد قهرآمیز

نگاه هیز

و یا گاهی دروغ مصلحت آمیز مفت است

صدای ناله‌ها را نا شنیدن مفت

تمام هرزگی‌ها را خریدن مفت

غم و درد و مرض مفت است

ولی درمان گران‌تر از گران است

و اینجا آخر دنیا

زمینی بی‌کران تاریک، چونان سلول زندان است

و اینجا نقطه ی پایان انسان است.

خبر آمد هوا خوب است

خیابان خالی از آواز

و دکان‌ها

پر از درویش مرغوب است

تمام توده‌های پر فشار جبهه‌ی غربی

و باران‌های سکرآور

به دست خادمان خانه افتادند

کتاب و فیلم‌ها را قبل اکران شستشو دادند

گرفتیم آن درختانی که پیراهن به رنگ سبز می‌پوشند

و شعر و شایعاتی را

که بی‌برگ تردد در خروشند

دگر سازی مخالف نیست

تمام نغمه‌ها کوکند

غباروبی شده افکار بودار

تمام کله‌ها  پوکند

تمام خواهران در بغچه گیرند

برادرها میان دود اسیرند

به یمن سرب‌های ناشناس و بی‌هویت

سراسر شهرها پاکند

و اصوات مخالف سر به خاکند

بجنبید ای قلم موهای قرمز رنگ دربار

خبر می آید از هر سو

که گویا هرزه می‌رویند

علف‌هایی به الوان مخالف، بی‌مجوز،سبز و ناهنجار

بجنبید ای سیه‌رویان

قلم موهای قرمز رنگ دربار

پلیس در می‌زند

من شعرها را پنهان می‌کنم

در گوشه‌های ناپیدای دفترم

خش‌خش بیل رفتگر بر بازمانده‌ی انسانیت

چراغ‌های کوچه را از خواب پرانده است

پلیس در می‌زند

من خود را در سطرها مچاله می‌کنم

می‌ترسم

قطراتی از انسانیت در من لخته مانده‌اند

من سخت می‌ترسم

در می‌زند

در می‌زند

پلیس در می‌زند

تمام کثافتی که سال‌ها بالا آورده‌ام را

قورت می‌دهم

تمام انسانیت خویش را

من تمام خویش را

قورت می‌دهم

ترسناک است

انسان بودن ترسناک است

در جستجوی جایی امن

تمام تختخواب را زیر و رو می‌کنم

و پلیس لعنتی

هر شب

هر روز

هر لحظه

آنجا ایستاده و

در می‌زند...